Willighe Vanckenis - Producties

2022: Les Bonnes

Dienstmeisjes Solange en Claire zijn arme zussen. Volledige gehoorzaamheid aan de wensen van Madame is hun deel. Ze vullen hun uitzichtsloze situatie met spelletjes waarin ze om de beurt zélf Madame spelen, en erotische verlangens improviseren. Ze herhalen met strenge precisie rituele handelingen waarin ze Madame wurgen, een verlangen dat ze ook in de werkelijkheid willen uitvoeren.

“De actrices houden hun gebaren in, alsof elk gebaar onderbroken is, of gebroken. Elk gebaar schorst de actrices. Het zou goed zijn dat ze op sommige momenten op de tippen van hun tenen lopen, nadat ze één of twee schoenen met zorg in hun hand hebben genomen, dat ze die op een meubel zetten, zonder ermee te slaan – niet om zich stil te houden voor de benedenburen, maar omdat die handeling een deel is van de stijl. (…)
De twee meiden zijn geen teven: ze zijn oud geworden, ze zijn vermagerd in de mildheid van Madame. Ze hoeven niet mooi te zijn, zodat hun schoonheid de toeschouwers dadelijk getoond wordt vanaf het moment dat het doek op gaat, maar we moeten hen gedurende de avond schoner zien worden, tot op het allerlaatste ogenblik. (…)
En als we het (stuk) willen opvoeren in Epidauros? Het volstaat dat aan het begin van de voorstelling de drie actrices op de scène komen en, onder het oog van de toeschouwer, het eens worden over de speelplekken waaraan ze namen geven: bed, venster, garderobe, deur, kaptafel enz. Daarna mogen ze verdwijnen, om vervolgens opnieuw te verschijnen in de volgorde waarin de auteur het bedoeld heeft.” (Jean Genet)

“In de natuur zit het tragische in 't gebeurde zelf. In kunst zit het meer in den stijl dan in wat er gebeurt. Een haring kan tragisch geschilderd worden, al zit er aan zoo'n beest niets dat tragisch op zichzelf is. Daarentegen is het niet voldoende te zeggen ‘mijn arme vader is dood’ om een tragisch effekt te bereiken.
In de muziek is het abstrakte van het tragische nog duidelijker. Het tragische van Schubert's Erlkönig wordt door Goethe's woorden niet verhoogd, al wordt er een kind in gewurgd. Integendeel, al dat gewurg leidt de aandacht af van het tragische rhythme.” (Willem Elsschot)

2019: Project Verantwoordelijkheid/Responsibility

2017: Siebentes Kapitel

Siebentes Kapitel
Waarin Hans Castorp leert over roes, rede en liefde.

Willighe Vanckenis speelt met De Toverberg van Thomas Mann

Hans Castorp bezoekt militair Joachim Ziemszen
in een luxueus tuberculosesanatorium.
Castorps verblijf loopt van drie weken uit op zeven jaar,
nadat dokter Behrens een zieke plek vindt op zijn longen.
Na de dood van zijn plichtsbewuste neef Ziemszen
plooit Castorp op zichzelf terug.
Voor deze Duitse burgerman en controlefreak
voelt de “toverberg” steeds tijdlozer aan.
De roes, de rede en de liefde vechten om zijn ziel.
En de liefde blijft niet beperkt tot zijn verhouding
met de Russische Klavdia Chauchat.
Zal hij weten wie hij is,
als Duitser, als vriend, en als mens,
als de donderslag van WOI dreunt?

Thomas Mann werkte van 1910 tot 1924 aan zijn roman. Hij dissecteerde de argeloze aanloop naar een wereldbrand, gespiegeld aan de zoektocht naar identiteit van een jonge mens in een moderne wereld. Willighe Vanckenis onderzocht zijn leidmotieven, personages en experimenten met tijdsbeleving. Nu vertalen we het zevende hoofdstuk van De Toverberg naar een theaterbeleving.

2017: Het onmogelijk verlangen van de kleine zeemeermin

Na een derde jaar verdieping ontstond uit het project Kreis und Linie een emotionele, dansante theaterbeleving op basis van De kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen, i.s.m. beeldend atelier KNEPH, bewoners van leefgemeenschap voor mensen met een mentale en lichamelijke beperking De Alvinnenberg, en vele anderen.

2016: Kreis und Linie

Twee jaar artistiek aftasten van de thema’s in De Toverberg van Thomas Mann resulteren in een theaterbeleving met meer dan 100 performers, i.s.m. beeldend atelier KNEPH, danscompagnie Cocon, volksorkest Jan en Alleman, kinderkoor De orgelpijpjes, bewoners van leefgemeenschap voor mensen met een mentale en lichamelijke beperking De Alvinnenberg, en vele anderen.

In De toverberg bezoekt de Duitse Hans Castorp zijn neef in een luxueus tuberculosesanatorium in Davos, Zwitserland. Hij verblijft zeven jaar onder de jetset van Europa: van Spanje tot Rusland, van Zweden tot Griekenland. Als hij de “toverberg” verlaat, breekt de eerste wereldoorlog uit, en loopt hij met het eerste peloton soldaten de dood tegemoet. Daarvoor heeft hij zowat alle mogelijke inzichten i.v.m. de sterfelijkheid van de mens afgetast, en er een eigen antwoord op ontdekt, met als bouwstenen de herinnering, de muziek en de liefde.

KREIS Cirkel . Geloof . Overgave . Het redeloze . Herhaling . Voorbeeld . Grenzeloosheid . Verbeelding . Groep . Lichaam . Romantiek

LINIE Lijn . Wetenschap . Controle . Rede . Doel . Recept . Begrenzing . Procedure . Individu . Geest . Verlichting

2014: Dödsdansen

DÖDSDANSEN (van August Strindberg - 1901)
Een tragikomisch Kammerspiel (op intieme locaties)

Met Sander Briké, Frans Dumortier, Johannes Janssen en Kathleen Zwakhoven
Regie: Jerry Olbrechts

We zien het kapotte huwelijksleven van Edgar, een artilleriekapitein, en Alice, een voormalige actrice. Op een duister eiland voor de Zweedse kust leven ze steeds geïsoleerder in een fort, een voormalige gevangenis. Ze tergen en manipuleren elkaar, tot de onverwachte verschijning van Kurt, de neef van Alice. Zijn aanwezigheid creëert een gespannen driehoeksverhouding, die ernstig escaleert.

2013: Thou Art Translated

Willighe Vanckenis speelt met Shakespeares A Midsummer Night’s Dream

De mens blijft een beeld.
Het beeld wordt een mens.
Acht spelers en een muzikant dansen tussen digitaal en analoog.
De mens wordt een ezel.
De ezel blijft een mens.
Ia.

Danke, Pina.

2012: What the Butler Saw

Willighe Vanckenis speelt met Joe Orton

What the Butler Saw - 1967

Is the world mad?
I’m not paid to quarrel with accepted facts

Mevrouw Prentice
Ik copuleer nauwelijks.
Dokter Prentice
Gij zijt geboren met uw benen uiteen.
Ze begraven u in een y-vormige doodskist.
Nicholas Becket
Geen positie is onmogelijk als ge jong en gezond zijt.
Geraldine Barclay
Hoe lang hoor ik ongekleed te blijven?
Dokter Rance
Beseft u dat die vrouw een scheermes gebruikt?
Agent Match
Verbergt u verboden bezittingen op uw lichaam?

Durft u komen lachen?

I wanna see it painted, painted black
Black as night, black as coal
I wanna see the sun blotted out from the sky
I wanna see it painted, painted, painted, painted
Black
Yeah!

2011: Una donna sola

Januari 2011

Willighe Vanckenis speelt met Dario Fo en Franca Rame

vijf vreemde vrouwen vertellen hun verhaal
liedjes van dertig jaar oud
snel en traag. slim en dom. druk en rustig
vriendinnen?
een lief
een moeder
een echtgenote
een werkdier
een voorwerp
soms triestig – vooral grappig
samen – maar vooral altijd
alleen

Una donna sola

 

i.s.m.

2010: EI-BLOT-TIL-LYST

Willighe Vanckenis bouwt een huisje van stof,
en speelt een donker verhaal.

Manipulatie en onuitgesproken gevoelens.
Sprookjes, toverij, klokkenspel en liefde voor elkaar.

Fröken Julie (“Juffrouw Julie”) van August Strindberg – Zweeds feest van midzomernacht.
Gengangere (“Spoken”) van Hendrik Ibsen – macaber familiedrama in de Noorse winter.

Twee verhalen draaien in ruimte en tijd om elkaar heen tot ze versmelten.
Zijn ze elkaars droom?
Zijn Eros en Thanatos elkaars droom?

Wij spelen “niet alleen tot vermaak”.

EI-BLOT-TIL-LYST

2009: Oom Wanja

Willighe Vanckenis en Leren Ondernemen spelen met Tsjechov vanaf 14 mei 2009

Oom Wanja
Scènes uit het leven op het platteland in vier bedrijven

Na Shakespeares Twelfth Night storten Willighe Vanckenis en Leren Ondernemen, vereniging waar mensen in armoede het woord nemen, zich in een tweede theateravontuur. Vanaf 14 mei 2009 voeren we al minstens 8 keer op!

We vertrekken met acht spelers, drie muzikanten, een schrijfster, een schilderes en een legertje 50-plussers naar de boerderij van Oom Wanja, Anton Tsjechovs komedie van de verstikking. We reizen op onze eigen herinneringen, van Rusland naar Vlaanderen. Van 1897 naar 1957. En terug.
Kom, we zijn weg.

We luisteren naar eenzamen, wachtend in de routine van het dagelijkse leven.
We schrikken: een storm, een kus en een geweer. Dan keert het zwijgen terug.
Nu zijn we echt weg.

Het leven is absurd. Hoe wacht je het uit?
Analyse? Werk? Geloof? Hoop? Humor?
Mededogen misschien.
We zijn er nog altijd.

2008: Twelfth Night

Een voorstelling in samenwerkingsverband: Willighe Vanckenis werkte samen met Leren Ondernemen, vereniging waar mensen in armoede het woord nemen.

Spelend met Shakespeares verwarringskomedie Twelfth Night verzamelden we elf spelers van alle leeftijden, van alle standen, van alle geslachten. Ze goten een stukje van hun geschiedenis in een vorm geboetseerd door de beeldentaal van de barok.Toeschouwers versmolten letterlijk met een oneindige verdubbeling van beeld, taal en geluid. Spiegels, planken en corsetten. Messen, dansjes en verkleedpartijen. Liedjes. En broos vertrouwen.

2006: Reigen

Arthur Schnitzler was dokter, en een vriend van Freud. Rond 1900 analyseerde hij niet alleen patiënten, maar ook het rijke, liederlijke Wenen. In Reigen laat hij tien paren een dodendans der liefde spelen. Ze zijn met elkaar verbonden door de spanning van het overspel, en de overgave aan de lust.

2005: De kus van de spinnenvrouw

1971. Een Argentijnse gevangeniscel.
Een jonge linkse terrorist en een oudere homo worden gedwongen de cel te delen.
Extreem moeilijke omstandigheden.
De schaduw van verraad.
En de spanning tussen idealen, lust en vriendschap.
Een relativerend verhaal over tederheid in een wereld vol versleten ideeën.

2004: Wie is er bang voor virginia woolf ?

Wie is er bang voor Virginia Woolf ? toonde een loser, een bitch, een blondje en een strever die in een van drank doorzopen nacht elkaars geschiedenisjes wegpelden. Als kinderen op de trap in een huis vol ruzieende ouders luisterde het publiek. Medeleven en leedvermaak wisselden elkaar af in een diabolische dans van vier emotionele vulkaantjes, die het beste met elkaar voorhadden, maar er niet in slagen dat te uiten. Een sobere enscenering voor verbaal theater, uitputtend als een veldslag. Het vlees werd blootgestriemd, en het publiek herkende de eenzaamheid die mensen bindt.

2003: Meisjesheid

Meisjesheid was een eindexamenproductie van vier studentes Woord van de Muziekacademie van Haasrode, o.l.v. regisseur Günther Samson. Willighe Vanckenis steunde hun project en omkaderde vier voorstellingen. Het was een voorstelling vol jeugdige naïviteit en kinderlijk enthousiasme. Met een grote knipoog natuurlijk. Voor iedereen die terug wou naar de tijd waarin de wereld op een toverbal leek.

2003: Katharina

De barensschreeuw van Willighe Vanckenis.

Op basis van Shakespeares The Taming of the Shrew werden alle onderdelen van het productieproces oorspronkelijk ingevuld: er werd gecomponeerd, er werd vertaald, er werd gespeeld. Hoe belangrijk zijn de codes van je cultuur als je van elkaar houdt? Katharina is een wilde vrouw die de liefde pas vindt als ze het geloof in haar eigen ambities verliest. Terwijl de wereld die haar omringt, steeds eenzamer wordt. In onze productie werd de politieke incorrectheid gecounterd door de liefde voor de kunst, voor de muziek, en voor elkaar. De tenorstem van Katharina verbond acteurs en publiek.

2002: De rode schoentjes (Dervaux/Olbrechts/Van Caelenberghe)

Everybody sucks, don't you love it? Een verregaande confrontatie tussen persoonlijk ambities en opgelegde regels, waarin gespeeld werd met de theatraliteit van het leven. Een choreografie op basis van de kwalijke kantjes van de deelnemers.

2001: Zomernacht (Shakespeare/Claus)

Een verzengende mix van fantasie en beknotte verlangens, op een soundtrack van loungebeats en disco.