Willighe Vanckenis - Geschiedenis

 

Oktober 2017

Siebentes Kapitel

Siebentes Kapitel
Waarin Hans Castorp leert over roes, rede en liefde.

Willighe Vanckenis speelt met De Toverberg van Thomas Mann

Hans Castorp bezoekt militair Joachim Ziemszen
in een luxueus tuberculosesanatorium.
Castorps verblijf loopt van drie weken uit op zeven jaar,
nadat dokter Behrens een zieke plek vindt op zijn longen.
Na de dood van zijn plichtsbewuste neef Ziemszen
plooit Castorp op zichzelf terug.
Voor deze Duitse burgerman en controlefreak
voelt de “toverberg” steeds tijdlozer aan.
De roes, de rede en de liefde vechten om zijn ziel.
En de liefde blijft niet beperkt tot zijn verhouding
met de Russische Klavdia Chauchat.
Zal hij weten wie hij is,
als Duitser, als vriend, en als mens,
als de donderslag van WOI dreunt?

Thomas Mann werkte van 1910 tot 1924 aan zijn roman. Hij dissecteerde de argeloze aanloop naar een wereldbrand, gespiegeld aan de zoektocht naar identiteit van een jonge mens in een moderne wereld. Willighe Vanckenis onderzocht zijn leidmotieven, personages en experimenten met tijdsbeleving. Nu vertalen we het zevende hoofdstuk van De Toverberg naar een theaterbeleving.

Augustus 2017

Kreis und Linie 3

Het afgelopen seizoen werd gevuld met de laatste activiteiten van ons Kreis und Linie-project.

In dit derde jaar werkten onze partners aan mooie eindproducten, geleid door de ideeën uit De Toverberg van Thomas Mann, én de oogst van twee jaar gisten en ontmoeten.

Tentoonstellingen en repetities

Op een rijtje: gedurende enkele maanden in het najaar stond de tentoonstelling Varàzshegy in de bibliotheek van Libramont, gestoffeerd door het kunstenaarscollectief KNEPH. Tegelijkertijd repeteerden we met Willighe Vanckenis van september tot december wekelijks een avond “publiek” in museum M, waarop de belevenissen van de hoofdpersonages uit De Toverberg voor argeloze museumbezoekers geënsceneerd en gefileerd werden. Een oefening in onbevangenheid.

Verder werd er tot in april een avond per week gewerkt met een grote groep performers, in de warme wereld van leefgemeenschap De Alvinnenberg. Daar groeide onze voorstelling Het onmogelijk verlangen van de kleine zeemeermin.

Performances in Tweebronnen

De tentoonstelling verhuisde in januari voor zes weken naar de Leuvense bibliotheek Tweebronnen. In vier gesmaakte performances ontmoetten we onze zingende vrienden van kinderkoor De Orgelpijpjes, de dansers van CoCon, volksorkest Jan en Alleman, de kunstenaars van KNEPH, en allerlei artistieke gasten. Er waren steeds lezingen door Willighe Vanckenis. Het was een belevenis, en een mooie opwarmer voor onze passage op het Leuvense Amateurama in april.

Amateurama

Daar toonde elke deelnemer schoon slotwerk, en in het bijzonder toonden we onze fragiele voorstelling op basis van het sprookje van Andersen. Een gevoelvol afscheid van ons project, waarin persoonlijke beleving en een groter verhaal over sterfelijkheid elkaar raakten.

Dank

Nu is het project met al die fijne partners afgelopen. Willighe Vanckenis gaat terug kleinschaliger werken, zoals we dat kenden. De samenwerking heeft ons één ding geleerd: dat vertrouwen en volledig inzetten op het tonen van het gevoel onder de ratio, hoop en warmte bieden in een wereld waarin verzuring en angst zo makkelijk gaan overheersen.

Dank daarvoor: Ilse en KNEPH, Katrien en De Orgelpijpjes, Jan en “Jan en Alleman” en Jennifer en CoCon! En dank, lieve mensen van de Alvinnenberg!

Verslag Leuvense toneelprijzen

Voor onze voorstelling Het onmogelijk verlangen van de kleine zeemeermin nodigden we de jury van de Leuvense toneelprijzen uit. Ze waren erg ontroerd, en dansten met het voltallige publiek aan het einde van de voorstelling mee. Hier is het verslag.

“En het ging, inderdaad, meer dan ooit, over mensen… Jaarlijks zien wij enkele goede toneelopvoeringen en helaas ook enkele slechte maar slechts één keer per jaar is er Jerry Olbrechts en dan beleven we altijd iets unieks. Of hij nu werkt met teksten van Ibsen of Strindberg of met zelfbedachte plots, of hij nu werkt met prima acteurs die in zijn regie gemakkelijk een fiere margrietnominatie halen of met mensen met een fysieke of geestelijke handicap, het resultaat is altijd verbluffend. Dit komt omdat hij toneel herleidt tot zijn meest elementaire vorm, namelijk het overbrengen van emoties.

In deze productie is een ton werk gekropen maar vooral veel liefde. Dat kon je voelen. Het verhaal is knap herschreven. Het raakt de essentie en stemt tot nadenken. In de ongelofelijk prachtige setting van de Predikherenkerk zagen we een poëtische en erg roerende voorstelling. Een voorstelling met een levensgrote "echtheid". Omdat niemand "acteerde". Iedereen was wie hij of zij was. Vol eerlijke emoties. Op de achtergrond weerklonk sfeervolle muziek en een heerlijke tekst, met veel gevoel en klasse gebracht door Lie Hellemans, een prachtige actrice met fluweelzachte stem en wondermooie ogen.

Dit initiatief verdient de grootste bewondering. Dit is een productie "buiten categorie" want alle criteria die we normaal handhaven bij het beoordelen van een productie kwamen hier niet te pas. Deze voorstelling heeft ons ten zeerste ontroerd en zal ons steeds bijblijven. Van harte bedankt Jerry!”

Volgend seizoen

Voor 2017-2018 werken we hard aan een organisch kindje van ons Kreis und Linie-project. Met zeven acteurs zullen we onder de werktitel “Siebentes Kapitel” het zevende hoofdstuk uit De Toverberg concreet ensceneren. Eindelijk keren we terug naar de woorden en zinnen van Thomas Mann zelf, in een theatrale omzetting van zijn literaire meesterwerk.

Opvoeringen plannen we in november 2017.

Augustus 2016

Kreis und Linie 2

We gaan het derde seizoen in van ons Kreis und Linie-project, en we nemen al minstens alle partners mee: KNEPH, CoCon, De orgelpijpjes, Jan en Alleman, de Alvinnenberg en Leren Ondernemen. Er kunnen altijd performers en groepen bij: u bent welkom!

 

Kreis und Linie wordt zichtbaar in 2016-2017

• Najaar 2016: tentoonstelling in de bibliotheek van Libramont.
• Tot december 2016: elke donderdagavond publieke repetitie in Leuvens museum M.
• 15 januari – 28 februari 2017: tentoonstelling en vijf publieke performances in Leuvense stedelijke bibliotheek Tweebronnen.
• 20 april – 23 april 2017: tentoonstelling, performances en voorstelling De kleine zeemeermin op het Leuvense stadsfestival Amateurama.

 

Leuvense toneelprijzen

De jury van de Leuvense toneelprijzen werd uitgenodigd voor ons tussentijds toonmoment in ons Kreis und Linie-parcours, en schreef een hartversterkend verslag:

“Willige Vanckenis bracht vijf verschillende groepen samen voor dit indrukwekkende totaalspektakel: een grootse en overdonderende voorstelling waar een lange en intense voorbereiding aan voorafging. Ondanks de massa spelers op de scène verliep deze voorstelling erg gedisciplineerd. Elke actie was goed doordacht en gedirigeerd en verliep rimpelloos. Bewonderenswaardig. Spijtig echter dat het geheel niet ten volle overkwam. Misschien was het hele spektakel ietwat tè overweldigend. Door elkaar lopende gesprekken, overvloedige bewegingen en een niet altijd duidelijke situering van de verhaallijn maakten het voor het publiek niet makkelijk. Toch maakte deze voorstelling onmiskenbaar indruk. Alle lof voor Willighe Vanckenis!”

Onze theaterbeleving met 120 performers lokte diverse reacties uit. Velen benadrukten dat ze op een bepaald moment ophielden met “willen begrijpen”, en gingen “kijken”, en veel “mensen” ontdekten. Dat publiek zich van deze verandering in zijn houding bewust werd, kan Willighe Vanckenis alleen maar fijn vinden.

 

Beoordeling Dödsdansen in de Leuvense schouwburg

De herneming van Dödsdansen in de schouwburg bleek een mooie oefening voor een grotere locatie. We beschouwden de hele zaal als een huiskamer, waar de voorstelling voor gemaakt werd. We voerden de voorstelling ook nog in de kleine versie een zestal keren op: tot in Gent en Borgloon toe.

De commentaren van de jury van het Landjuweel en het Provinciaal tornooi voor amateurtoneelverenigingen van Vlaams-Brabant waren overwegend positief, zeker in verband met het acteurspel en de analyse van de tekst van Strindberg.

De keuze voor een bijna neergelaten brandscherm op het podium, om zo een grotere dieptebeleving van de ruimte te creëren, was de oorzaak van een aantal technische problemen die onze kleine groep niet gemakkelijk snel kon corrigeren. Daaruit vloeiden vanwege beide jury’s kanttekeningen bij de productie. In de nieuwe ruimte bleek de emotionaliteit van de huiskamerversie door technische problemen en botsende vormkeuzes aan betrokkenheid in te boeten.

Deze terechte kritiek bouwt op, en laat Willighe Vanckenis nadenken over haar eigen esthetica. Dit is zeker: ons gezelschap zal blijven proberen “from scratch en oorspronkelijk te werken” met oude bronnen en bestaande locaties, huiskamers of schouwburgen. Ons publiek zal geconfronteerd blijven worden met bewustwording van de eigen blik. Anders gezegd, filmische meeslependheid waarin een kijker zichzelf volledig verliest in emotionaliteit, zullen wij nooit kunnen creëren. Wij streven na: bewustwording van hoe je als publiek kijkt, en bewustwording van je interpretatie van de performance. Brede gesprekken achteraf met een divers, vernieuwd publiek én het juryverslag van het Landjuweel benadrukten de relevantie van dit uitgangspunt.

 

Willighe Vanckenis zal blijven experimenteren met nieuwe vormen, en dat wordt geprezen.

“Dit is een ongelooflijk intrigerende toneelgroep met een enorm engagement. Prachtig om te zien! Ze zijn op een fijne en boeiende manier bezig met theater en zijn niet bang om uitdagingen aan te gaan en ‘out of the box’ te spelen. Dat is ongetwijfeld aan te moedigen. We zijn daarom erg benieuwd naar andere producties.”

Uit het verslag van de jury van het Landjuweel

 

“De jury is zeer onder de indruk van dit eerste aantreden van ‘Willighe Vanckenis’. Deze groep tracht hoogstaand theater te brengen en dat kunnen we alleen maar toejuichen.”

Uit het verslag van het Provinciaal tornooi voor amateurtoneelverenigingen van Vlaams-Brabant

 

De provincie Vlaams-Brabant geeft ons op basis van de herneming van Dödsdansen gedurende drie jaar een jaarlijkse werkingssubsidie van 375 euro: “een goede Eerste Afdeling” schrijft ze.

Maart 2016

Kreis und Linie

In De toverberg (Thomas Mann, 1924) bezoekt de Duitse Hans Castorp zijn neef in een luxueus tuberculosesanatorium in Davos, Zwitserland. Hij verblijft zeven jaar onder de jetset van Europa: van Spanje tot Rusland, van Zweden tot Griekenland. Als hij de “toverberg” verlaat, breekt de eerste wereldoorlog uit, en loopt hij met het eerste peloton soldaten de dood tegemoet. Daarvoor heeft hij zowat alle mogelijke inzichten i.v.m. de sterfelijkheid van de mens afgetast, en er een eigen antwoord op ontdekt, met als bouwstenen de herinnering, de muziek en de liefde.

KREIS Cirkel . Geloof . Overgave . Het redeloze . Herhaling . Voorbeeld . Grenzeloosheid . Verbeelding . Groep . Lichaam . Romantiek

LINIE Lijn . Wetenschap . Controle . Rede . Doel . Recept . Begrenzing . Procedure . Individu . Geest . Verlichting

 

Willighe Vanckenis
Beeldend atelier KNEPH
Danscompagnie CocOn
Volksorkest Jan en Alleman
Kinderkoor De orgelpijpjes
Bewoners van De Alvinnenberg
Leren Ondernemen
en vele anderen
reizen door De toverberg van Thomas Mann

Kreis und Linie I
Theaterbeleving met 100 performers
Lezen bewegen dansen spreken zingen musiceren ademen

Za 23 april 19 uur
Zo 24 april 15 uur
Stadsschouwburg Leuven
€7/9

Varazshegy
18 kunstenaars van KNEPH exposeren
Doorlopend performances

Vr 22 april 10-19 uur
Za 23 april 10-18 uur
Zo 24 april 10-14 uur – 13 uur finissage met de kunstenaar
Stadsschouwburg Leuven
Gratis

Extra za 23 april

Open repetitie CocOn 10.00 uur
Concert Jan en Alleman 14.00 uur
Concert De orgelpijpjes 17.00 uur
Stadsschouwburg Leuven
Gratis

Oktober 2015

Dödsdansen

Onze met prijs en nominaties gelauwerde productie uit 2014 werd begin 2016 hernomen met live muziek.

DÖDSDANSEN (van August Strindberg - 1901)
Een tragikomisch Kammerspiel (op intieme locaties)

Met Sander Briké, Frans Dumortier, Johannes Janssen en Kathleen Zwakhoven
Regie: Jerry Olbrechts

We zien het kapotte huwelijksleven van Edgar, een artilleriekapitein, en Alice, een voormalige actrice. Op een duister eiland voor de Zweedse kust leven ze steeds geïsoleerder in een fort, een voormalige gevangenis. Ze tergen en manipuleren elkaar, tot de onverwachte verschijning van Kurt, de neef van Alice. Zijn aanwezigheid creëert een gespannen driehoeksverhouding, die ernstig escaleert.

 

September 2015

Kreis und Linie

Het Kreis und Linie-parcours zit in zijn tweede seizoen, en krijgt een praktische uitloper in voorstellingen op het Leuvense Amateurama, eind april 2016.

 

Seizoen 2014-2015

Kreis und Linie

 

Willighe Vanckenis start een artistiek parcours van drie jaar, in samenwerking met meerdere artistieke en sociale partners. Onder de naam Kreis und Linie spelen we met De toverberg, een roman van Thomas Mann uit 1922.

Juni 2014

Leuvense toneelprijzen

Dödsdansen viel erg in de smaak bij de jury van de Leuvense toneelprijzen. We werden genomineerd voor de Euripidesprijs ("beste voorstelling") en het Fiere Margrietjuweel ("beste acteerprestatie"): zowel Kathleen als Frans werden gelauwerd. En Frans won! We waren allemaal opgetogen over zoveel waardering. Hier volgen de verslagen.

"De derde nominatie gaat naar 'Dödsdansen' van Strindberg bij Willighe Vanckenis in een regie van Jerry Olbrechts. Het stuk werd gebracht als kamertheater op verschillende intieme locaties. Wij zagen een voorstelling in een klein, doorleefd rijhuis in de Minckelersstraat in Leuven, in een woonkamer met een 'huis clos' gevoel. Dergelijke setting heeft voor- en nadelen. Technisch waren er wel wat problemen, te wijten aan deze wisseling van locatie. We zagen een ijzersterk stuk met een beklemmende tekst. Het feit dat we op de schoot van de spelers zaten (of was het omgekeerd) maakte het allemaal nog veel intenser. Als toeschouwer zaten we mee in het stuk, woonden in hetzelfde huis, stonden bijna recht om open te doen toen er werd geklopt. Alles open en bloot, in het groot, te zien, te voelen, te ruiken bijna…. Jerry Olbrechts heeft deze keer gekozen voor een sobere, strakke regie met veel aandacht en inbreng van zijn cast. De beklemming van de tekst weet hij op een geniale manier te benadrukken in de gesloten ruimte van de kamer. De acteerprestaties waren ronduit schitterend en hier staat of valt het hele project mee. Naast Frans Dumortier en Kathleen Zwakhoven was ook Sander Briké van een uitzonderlijke kwaliteit. Er werd erg intens geacteerd ; er heerste een indringende spanning. Nergens er over, nergens een dieptepunt, altijd even sterk. Hier werd nauwgezet aan gewerkt, over nagedacht, doorleefd en met oog voor het kleinste detail geacteerd. We werden er stil van toen we in de Jeezekesboom zaten te mediteren over deze voorstelling.
Een dankbaar applaus voor Willighe Vanckenis en 'Dödsdansen'."

"De eerste nominatie gaat naar Frans Dumortier voor zijn rol van 'Edgar' in 'Dödsdansen' van Strindberg bij Willighe Vanckenis in een regie van Jerry Olbrechts. Toen we binnenkwamen in de kleine woonkamer zat hij daar, Edgar, op zijn stoel, onder een soort laken, te wachten tot het onweer zou losbarsten. Van zodra het doek – letterlijk – opging zagen we Edgar. En dus niet meer Frans Dumortier. Met zijn veelbetekenende glimlachje, zijn sprekende ogen, zijn perfect afgemeten en beheerste houding, zijn doorleefde, nauwkeurig uitgekiende en gebalanceerde emoties. Tientallen verschillende emoties wisselden mekaar af, vloeiden door elkaar heen : onderdanigheid, gelatenheid, cynisme, sarcasme, dominantie, wreedheid, liefde en haat tesamen. Zijn mimiek sprak boekdelen en kondigde ook vaak vooraf aan wat hij zou zeggen.
Daarenboven liet hij ons genieten van een zuivere taal en een perfecte zegging. En dat alles met een grote naturel. Het samenspel met Kathleen Zwakhoven en Sander Briké was bij momenten adembenemend. Het drietal stuurde mekaar naar ongekende hoogten. En hield dat vol tot de laatste seconde. Het is duidelijk dat Frans Dumortier naast enorme poëtische kwaliteiten ook nog andere pijlen op zijn boog heeft. Deze nominatie is dan ook dubbel en dik verdiend.
Mag ik daarom een geweldig applaus voor Frans Dumortier en Willighe Vanckenis".

"De laatste nominatie gaat naar Kathleen Zwakhoven voor haar rol van Alice in 'Dödsdansen' van Strindberg bij Willighe Vanckenis in een regie van Jerry Olbrechts. Kathleen Zwakhoven is misschien nog niet zo gekend in het Leuvense toneelwereldje maar toch wordt zij al enkele jaren ondergedompeld in de speciale sfeer en werkwijze van Willighe Vanckenis. In haar rol van Alice imponeert zij, weet zij ons te fascineren. Als een voormalige actrice torst zij de verloren grandeur van vroeger met zich mee. Maar evengoed draagt zij de tragiek van het heden…. En zelfs van de toekomst. Zij is meesterlijk in de emoties, in het voortdurend wisselen van de emoties. Onvoorspelbaar maar toch zo voorspelbaar in die onvoorspelbaarheid. Zij durft zich echt te smijten, tot het waanzinnige toe. En daardoor wordt de tragiek van haar personage nog wat groter…. Met haar ogen kan ze iemand neerbliksemen. Maar haar ogen kunnen ook de spiegel zijn van haar hulpeloosheid, van haar wanhoop.
Haar acteerkunst waaiert uit in drie dimensies maar daarenboven laat ze ons twijfelen : hoe is ze ? waarom is ze zo ? wie heeft de touwtjes in handen ? of net niet ? En door die diffuse zone voegt zij als het ware een vierde dimensie toe aan haar acteren. Een vierde dimensie die – zo vertellen insiders - typisch is voor Kathleen Zwakhoven…. Mag ik dan ook een warm applaus voor Kathleen Zwakhoven en Willighe Vanckenis."

En nog nieuws: met een Raad van bestuur gevormd door Kim Bastaits, Sander Briké en Jerry Olbrechts is Willighe vanckenis vanaf nu een vzw.

Seizoen 2013-2014

Dödsdansen

In het seizoen 2013-2014 werkten we intens aan een kleine voorstelling die twintig keer gespeeld werd op diverse locaties: huiskamers, studentenkeukens, leslokalen, verlaten huizen en zolders. Publieken van 15 tot 45 man beleefden van kortbij Dödsdansen ('Dodendans') van August Strindberg, met Sander Briké, Frans Dumortier en Kathleen Zwakhoven. Regie Jerry Olbrechts. Publiciteit hielden we kleinschalig: we speelden kamertoneel, en ontdekten hoe gastvrij en warm de gastheren en –vrouwen ons ontvingen. Hartelijk dank!

DÖDSDANSEN
Een tragikomisch Kammerspiel op intieme locaties

Zweden 1901

van een man en een vrouw
een eiland een dodencel de lichamen
herhalen zich levenslang en onsterfelijk
in oorlog=liefde

een neef scheurt hun wil – jong en mild
lekker, wreed en hilarisch
en ze kunnen opnieuw beginnen
in de kleine Hel

Ge weet toch dat ze deze avond een feest hebben bij de dokter?
   Ja. En dan? Wij zijn niet geïnviteerd, want wij willen ons niet moeien met die mensen.
   Wij kunnen ze alle twee niet uitstaan. Gespuis!
Dat zegt gij van iedereen.
   Iedereen is gespuis.
Alleen gij niet.
   Nee, want ik heb mij altijd waardig gedragen, onder alle omstandigheden.
   Daarom hoor ik niet tot het gespuis.
Wilt gij met de kaarten spelen?

Juni 2013

Leuvense toneelprijzen

De voorstellingen van Thou Art Translated kregen een mooi staartje in de verslagen voor de Leuvense toneelprijzen. Dit zijn de verslagen voor de Euripidesprijs ("beste voorstelling") en voor het Fiere Margrietjuweel ("beste acteerprestatie"): ze spreken voor zich, en we waren erg trots, en zeker op onze genomineerde Emilie!

"Op zaterdag 11 mei transformeerde WILLIGHE VANCKENIS Shakespeares “A Midsummer Night’s Dream”, onder leiding van Jerry Olbrechts, tot de voorstelling “Thou Art Translated”. Acht spelers en een muzikant deden “vanalles” op een tekst van Shakespeare waar ze grotendeels trouw aan bleven. Een doordacht, gedreven en nauwgezet spel. Uiterst verzorgde en doorleefde choreografie, sterk geïnspireerd door Pina Bausch. Jerry ziet iets moois en gebruikt het. Verleidelijk en apart. Gevoelige belichting en live bruitage. Er heerste een geladen en toucherende sfeer. Volgehouden uitstekend acteerwerk van de homogene cast. Lie Hellemans en FM genomineerde Emilie Rademaekers vielen het meest op. Perfecte tekstkennis, erg verzorgd taalgebruik, voortreffelijke timing en dosering. Vlotte overgangen van het ene personage naar het andere. Er zat enorm veel bezieling in deze voorstelling. Wij waren geïntrigeerd en werden geraakt. Zoals men door muziek of een schilderij geraakt kan worden, zonder per se te willen begrijpen waarover het precies gaat."

"De vierde nominatie gaat naar Emilie Rademakers voor haar rollen van Lysander, Handswerkman Wind en Elf Mosterdzaad in “Midzomernachtsdroom” van William Shakespeare bij Willighe Vanckenis in een bewerking en regie van Jerry Olbrechts. In deze complexe bewerking van de klassieker van Shakespeare legt de regisseur de cast ook een speciale speelstijl op met als basis “transformatie”. De uitstekende cast doet dat voortreffelijk met toch nog dat ietsje meer voor Emilie Rademakers. Emilie is een gracieuze verschijning op de scène met een innemende manier van acteren. Ze speelt met zeer veel afwisseling: soms heel klein, dan weer ontploffend als een vulkaan. Mimisch is ze bijzonder sterk. En dat is een understatement. Met haar grote ogen fixeerde ze nagenoeg iedereen in het publiek. Voor sommigen hoogst ongemakkelijk. Voor anderen een zeer aangename ervaring. Zij heeft een perfecte taalbeheersing met een zeer mooie dictie. Zij kan heel sierlijk bewegen en ze beschikt over een zeer goede timing en dosering. De overgangen tussen de verschillende personages die zij vertolkte gebeurden vlekkeloos. Enkele jaren geleden leerden we Emilie kennen als een jonge talentvolle actrice bij Willighe Vanckenis. Ondertussen is het schuchtere verdwenen en is zij uitgegroeid tot één van de steunpilaren van de groep maar ook tot één van de beste actrices in het Leuvense. Een geschenk om naar haar te kijken en te luisteren. Mag ik daarom een dankbaar applaus voor Emilie Rademakers en Willighe Vanckenis."

Juni 2012

Leuvense toneelprijzen

De productie What the Butler Saw werd genomineerd voor de Leuvense Euripidesprijs. De jury was door elkaar geschud.

"Joe Orton leidde een losbandig, exuberant leven in Londen tot hij in 1967 op 34-jarige leeftijd het, hoofd werd ingeslagen door zijn vriend en minnaar. Zijn laatste toneelstuk 'What the butler saw' werd postuum opgevoerd. Het is een klucht maar de humor is bedoeld als agressie. Agressie tegen de structuren, tegen de autoriteit. Hij zou blij zijn als een straatkind als hij wist dat zijn klucht, die het gevoel van veiligheid aan stukken scheurt, vandaag nog voor volle zalen wordt opgevoerd in Londen.

En hij zou, conform zijn wilde levenswandel, ook blij zijn met de eigenzinnige aanpak van Jerry Olbrechts bij Willighe Vanckenis. Want dat is het woord : eigenzinnig. De groep werkte twee jaar aan deze voorstelling : veel tijd voor nadenken, reflecteren, filosoferen, interpreteren. Het was eraan te zien : alles was tot in de perfectie afgewerkt : de speelstijl, het décor, de rekwisieten. Een nadeel is misschien dat het publiek die voorbereidingstijd niet heeft gehad en wat overdonderd wordt door het geheel, het niet direct kan plaatsen. Maar toch zagen we een bijzonder aparte, gedurfde, verrassende, wilde en bewonderenswaardige voorstelling. Waanzinnig bijna. En daar ging het juist over.

Nagenoeg homogene acteerprestaties op hoog niveau waren noodzakelijk om dit project te laten slagen. Willighe Vanckenis heeft zeer goede acteurs en actrices. Misschien toch een special vermelding voor Sander Briké die zich nagenoeg bloot gaf in een triootje van rollen. Een zeer goede prestatie, ook door het samenspel met de rest van de sterke cast.

Iedereen van het publiek dat rond het speelvlak zat had een individuele kijk op dit geheel. Het heeft een tijdje geduurd vooraleer we beseften dat deze overdonderende ervaring één van de beste producties van het afgelopen jaar was. Mag ik daarom een warm applaus voor Willighe Vanckenis en « What the butler saw."

Juni 2011

Leuvense toneelprijzen

In het juryverslag van de Leuvense toneelprijzen werd Una donna sola, omschreven als "Vijf monologen van Dario Fo". In het najaar 2011 zullen we de voorstellingen nog een aantal keren in Vlaanderen opvoeren voor de KVLV.

"Minimaal aantal attributen, nauwelijks licht- en geluidstoestanden, omzeggens geen decor, weinig en uiterst gecontroleerde bewegingen van de personages. Zorgvuldig en mooi georchestreerd. Creativiteit, vakkennis, enthousiasme, verrassing, kleinschaligheid en warmte. Typisch Jerry Olbrechts, den artiest …

Jerry koos zeker niet voor het gemakkelijkste regieconcept door de vijf monologen door elkaar te mixen en de spelers in elkaars monoloog te laten meespelen. Risicovol, maar wat ons betreft grotendeels gelukt. De verschillende monologen kwamen individueel wel niet 100% tot hun recht door ze zo verhakkeld te serveren maar er ontstond een volledig nieuw en ongewoon geheel dat baadde in een doeltreffend aparte sfeer."

Juli 2010

Jerry Olbrechts’ soloprojectje: Five Easy Pieces

Al enkele jaren voelen we ons thuis in Leren Ondernemen, sociaal-cultureel plekje “waar armen het woord nemen”. Regisseur Jerry Olbrechts gebruikt juli en augustus om een theatrale dansvoorstelling annex film te creëren, met zes vrouwen uit de wereld van Leren Ondernemen. Hij wordt bijgestaan door zijn zoon Anton, en actrice Jessa Wildemeersch. Moo Laforce van Leren ondernemen heeft de productieleiding. Iedereen wordt uitgenodigd op de voorstellingen van In Twit – Five Easy Pieces and One Difficult: 1 en 2 oktober, in het Wagehuys te Leuven. En volgend seizoen spelen ze nog eens, in het museum M in Leuven.

Juli 2010

Onze volgende productie is in gang geschoten: Una donna sola

Na een lange incubatietijd gaan de plannen om met vijf vrouwen vijf monologen van Dario Fo op de planken te brengen over in praktijk. De actrices komen uit onze eigen “stal”: alleen “Marieke” is een “nieuwe”. Regisseur Jerry Olbrechts maakt zijn borstje al nat: het zijn stuk voor stuk straffe persoonlijkheden!
Lie Hellemans (Oom Wanja, Ei blot til lyst - nominatie Fiere Margrietjuwiel), Barbara Struys (Oom Wanja), Hilke Swings (Twelfth Night), Véronique Ratinckx (Wie is er bang voor Virginia Woolf?) en Marieke Alloing (winnares Fiere Margrietjuweel) vormen een all-star-cast voor een snelle tragikomische voorstelling, met zang!
Leren ondernemen blijft nog even onze vaste stek: dankjewel voor de mooie en inspirerende plek voor repetitie en opvoering!
Een ander samenwerkingsverband werkt vast ook bevruchtend: de KVLV (grootste landelijke vormingsbeweging voor vrouwen) wil onze productie graag voorstellen op haar centennium-viering in mei 2011. En ze beloven ons op verplaatsing te brengen: in het najaar 2011 mogen we de voorstelling tonen aan een KVLV-publiek in drie Vlaamse provincies. Dat worden dus vrouwen voor vrouwen!

Juni 2010

Succes voor EI-BLOT-TIL-LYST!
En voor Lie Hellemans in het bijzonder!

De opkomst en de publieksreacties voor Ei blot til lyst, onze seizoensproductie van 2010, waren veelbelovend. De gasten in de zaal apprecieerden en loofden niet alleen onze zoektocht naar de wortels van levensvreugde en doodsdrift, maar ze vulden ook gevarieerd de hele zaal, nagenoeg elke voorstelling. En de positieve reacties werden gedeeld door jong en oud, man en vrouw, met of zonder diploma ;). Waardoor de vrees dat we met Ei blot til lyst misschien een tikje te navelstaarderig aan het worden waren, niet gegrond bleek.

Genomineerd voor de Euripidesprijs

De jury van de Leuvense toneelwedstrijden voor het Fiere Margrietjuweel (beste acteerprestatie) en de Euripidesprijs (beste voorstelling), nomineerde ons. Binnen een in hun woorden heel sterk toneelseizoen, wisten ze in het overzicht van de producties al dit over ons te melden: “Aan deze productie is gewerkt, dat is het minste wat we kunnen zeggen. Een zelden geziene timing, inleving en een decor met oog voor detail, kregen onze oprechte bewondering.”

Toen effectief het verslag voor de nominatie Euripidesprijs werd voorgelezen, krulde de neus van de bijna voltallig aanwezige productieploeg: “In Denemarken en Noorwegen hangt boven klassieke theaterscènes nog steeds de uitspraak: “Ei Blot Til Lyst” – “Niet enkel tot vermaak”, meteen ook de titel van deze productie. Regisseur Jerry Olbrechts “speelt” met twee klassiekers: “Spoken” van Ibsen en “ Juffrouw Julie” van Strindberg. Deze stukken worden naast mekaar gespeeld, ze raken mekaar, ze ketsen op mekaar af, ze zijn mekaars droom. De contrasten tussen beide stukken ondersteunen de centrale thema’s: de erfelijkheid van de zonde, het vertragende gevecht tussen Eros en Thanatos, tussen doodsdrift en levensvreugde. Deze zware problematiek resulteert in een theatrale zoektocht die immens veel vraagt van de hele ploeg. Intens studiewerk en een vele maanden durend repetitieproces resulteren in een schitterende voorstelling. Jerry Olbrechts introduceert op een sublieme manier een verhevigde theatraliteit in spelstijl en enscenering en laat iedereen spelen “op het scherp van de snee”. Hij maakt een poppenkast met kaarsen, klokkenspelletjes, stoffen decors, sprookjesachtige kostuums en witte schmink. De cast van Willighe Vanckenis speelt ieder jaar zekerder, sterker, met meer zelfvertrouwen. Over revelatie Lie Hellemans zal ik het straks hebben. Maar ook Frans Dumortier was ongelooflijk sterk als dominee. Indrukwekkend. Emilie Raedemakers als juffrouw Julie: talent, uitstraling, lichaamsbeheersing en sprekende ogen. Sander Briké als bediende: zeer mooie stem, zeer beheerste lichaamstaal en een streling voor het oog. Deze voorstelling duurde lang. Deze voorstelling was zeker niet gemakkelijk voor het publiek. Is dat erg? Nee, helemaal niet want “Ei Blot Til Lyst” – “Niet enkel tot vermaak”. Een warm applaus voor Willighe Vanckenis.”

Lie Hellemans genomineerd voor het Margrietjuweel!

Een tweede nominatie maakte ons nog trotser: we wisten zelf al lang dat we een verborgen diamant in ons midden hadden. Maar nu werd het publiek verkondigd: “Lie Hellemans is een onbekende naam op de Leuvense podia. Vorig jaar opgedoken in Oom Wanja en nu het hoofdpersonage Hélène Alving in Spoken van Ibsen. De donkere bedruktheid van dit stuk spoort aan tot een zoektocht naar levensvreugde. Hier is vooral van belang wat “niet” gezegd wordt; hier is vooral van belang wat “niet” getoond wordt. En hierin is Lie Hellemans meesterlijk. De ogen van Hélène Alving, ogen waarin men verdrinkt, vertellen haar hele verhaal, met zo’n intensiteit, met zo’n passie dat het pijn doet. Zij is zeer goed in haar scènes met Johannes Jansen als haar zoon Oswald. Zij is echter subliem in samenspel met een eveneens schitterende Frans Dumortier als Dominee Manders. Vonken en vuur!
Lie Hellemans beschikt daarenboven over een prachtige, zachte stem en een présence die zo klasserijk is dat we enkel over “mevrouw” Hélène Alving zouden mogen spreken. Waardig, gevoelig, beheerst. De ingehouden, lang verdrongen emoties voelbaar aanwezig.
Ook hier wil ik eindigen met een boutade op een tekst van Ingmar Bergman uit Fanny och Alexander: “Laten we gelukkig zijn als we gelukkig zijn. Laten we aardig zijn, hartelijk en goed. Het is noodzakelijk en zeker geen schande om te genieten van de kleine wereld: van lekker eten, een vriendelijke glimlach, bloeiende fruitbomen, walsen…. En de wonderbaarlijke ogen van Hélène Alving.
Een daverend applaus voor Lie Hellemans en Willighe Vanckenis.

Lie werd geïnterviewd, en vroeg in navolging van haar spreekwoordelijke bescheidenheid haar toneelpartner Frans Dumortier tot steun. Hij sprong kwiek het podium op, en stond haar bij. Een fysieke uitbeelding van wat de jury aan het begin van de nominaties wou benadrukken: “Een “nominatie” is de bekroning van een schitterende individuele toneelprestatie. Maar een toneelprestatie is nagenoeg nooit individueel. Een acteur kan pas goed spelen als zijn tegenspelers hem daar de kans toe geven; een actrice kan pas schitteren als de regisseur haar ruimte laat om te schitteren; acteurs en actrices worden naar grote prestaties gedreven als zij gesteund zijn door een hele ploeg van mensen achter de schermen. Deze individuele bekroningen zetten dus meteen de hele groep stille werkers mee in de spots.” En zo zij het.

We zijn een ensemble

Een weekje later verzamelde de ploeg zich voor een afsluitend etentje. Het werd duidelijk: Willighe Vanckenis is een ensemble geworden. Aan de volgende producties wil iedereen graag zijn steentje bijdragen. De benaming “losvast gezelschap” staat op losse schroeven, al moeten we voor volgend seizoen wél Emilie Rademakers haar sabbatjaartje in de zang gunnen. Maar we houden je in het oog! Ook Johanna Cockx gaat meer dansen, maar blijft zeker “plakken” – haar regie-assistentie is van heel hoog niveau!

EI BLOT TIL LYST

Willighe Vanckenis speelt met Strindberg en Ibsen

Juni 2009

Waar zijn we mee bezig? EI BLOT TIL LYST

De voorstellingen van dit seizoen hebben een bijzonder karakter: we gaan twee stukken door elkaar spelen! Fröken Julie (Juffrouw Julie) van Strindberg en Gengangere (Spoken) van Ibsen bieden de mogelijkheid om de lust van de Zweedse midzomernacht te paren aan de zwaarmoedigheid van regenachtige Noorse fjorden. Twee klassiekers worden overgoten met een saus van een sprookjesachtig fin-de-siècle, gepeperd door een vleugje vrijgevochten sixties. Leer alvast de titel uit het hoofd: EI BLOT TIL LYST (Niet alleen tot vermaak) – spreek uit: e-ie bloet til lust.

 

Juni 2009

Onze volgende productie: even alleen…

Plannen naar volgend seizoen worden gesmeed. Vast staat dat we “artist in residence” blijven in Leren Ondernemen – we blijven er repeteren, en spelen er volgend jaar in april/mei. Deze keer gaan we wel een keertje “solo” en worden we geen deel van een groter theaterproject binnen Leren Ondernemen.

We plannen echter wél zo’n samenwerking voor het seizoen 2010-2011. En met de KVLV. Als daar maar geen vrouwenproductie van komt ;)!

Leren Ondernemen krijgt jaarlijkse provinciale prijs sociaal-cultureel werk

Twee jaar op rij werkte Willighe Vanckenis samen met Leren Ondernemen, vereniging waar armen het woord nemen. Maar Altamira, de theaterwerking van Leren Ondernemen, brengt al langer haar “volk” in contact met cultuur. Voor hun werking van tien jaar, met als voorlopige eindstand onze Oom Wanja, kreeg ze van de provincie haar jaarlijkse prijs voor sociaal-cultureel werk 2008.

Na woordjes door voorzitster Christine Dupont, acteur Ronny Behiels, gedeputeerde Tom Troch en regisseurs Hein Mortier en Jerry Olbrechts kregen ze op 27 mei 2009 een cheque van €5000. Onze eigen Johannes Jansen speelde viool.

Oom Wanja met succes én prijzen

Onze Tsjechovproductie Oom Wanja is een groot succes gebleken. Er kwamen een kleine 400 mensen kijken – meer konden we echt niet opvangen -, en ze bleven allemaal geboeid.

Voor de stad Leuven gaat een jury naar een twintigtal amateurproducties kijken. Daarna nomineert ze drie producties voor de Euripidesprijs (“beste stuk”) en vijf acteurs voor het Fiere Margrietjuweel (“beste acteerprestatie). Vorig jaar was Willighe Vanckenis met Twelfth Night voor beide categorieën genomineerd, en nu weer. Meer nog: we hebben ze met Oom Wanja allebei gewonnen! Aan de Euripidesprijs is een cheque van €750 verbonden.

Hier volgen de juryverslagen – ze werden voorgelezen op de prijsuitreiking op 6 juni 2009.

Voor de Euripidesprijs

“De samenwerking tussen de jonge en enthousiaste toneelgroep “Willighe Vanckenis” en “Leren Ondernemen”, een vereniging waar mensen in armoede het woord nemen, leidde ook dit jaar weer tot een knaller van formaat. Na de Shakespearebewerking van vorig jaar waagde de groep zich nu aan de bewerking van Oom Wanja. Zeker geen gemakkelijke en geen evidente opgave.

Regisseur Jerry Olbrechts is erin geslaagd om van deze productie een juweeltje te maken. Als dramaturgisch vertrekpunt plaatste hij het verhaal in Vlaanderen, in de jaren vijftig. Niet zomaar vrijblijvend maar weldoordacht en gefundeerd. De jaren ’50 vormden voor Vlaanderen de laatste historische periode die gestructureerd werd door een constant en helder wereldbeeld, door nagenoeg iedereen onderschreven. Vanaf de jaren ’60 werd contestatie het sleutelwoord.

Dit concept heeft hij consequent doorgetrokken in zijn hele regie. Alles ademde de jaren ’50 uit. De prachtige inleidende verhaaltjes die meteen de sfeer bepaalden. Het schitterende decor, met een achterkamer en een voorkamer, waar iedereen zijn “klompen” moest uitdoen. De prachtige functionele rekwisieten, de adembenemend mooie, zelfgemaakte kledij. Ja, zelfs de “reuk” van de jaren ’50 kwam ons toegewaaid met het brood en de hesp.

De live muziek van de drie muzikanten leverde absoluut een meerwaarde: soms schurend en krassend zoals de karakters van de personages, dan weer van een uitzonderlijke schoonheid. Steeds functioneel, steeds ondersteunend.

Misschien waren niet alle acteursprestaties even homogeen, misschien waren sommigen nogal jong voor hun personage. Maar iedereen gaf zich ten volle, speelde met hart en ziel en met iedere vezel. Naast Jerry Olbrechts zelf, waarover ik het straks nog ga hebben, hadden we speciale vermeldingen voor Frans Dumortier, Sander Briké en Emilie Rademakers die een prachtige verleidingsscène speelde, nagenoeg alleen met haar ogen. En Ronny Behiels die als “Wafelijzer Ilja” geboetseerd leek uit klei uit de jaren ’50.

Om alle intellectuele en geleerde beschouwingen even naast ons te leggen, wil ik eindigen met een citaat van de eenvoudige maar wijze mensen uit het naaiatelier van Leren Ondernemen. Misschien iets voor ons allen om daar even bij stil te staan.

“Een toneel is schoon als ge er eens mee kunt lachen. En als er echte dingen op de scène staan: een tafel, stoelen, een bed. Niet van die zaken waar ge u niets bij kunt voorstellen. En die acteurs gaan dan op zo’n stoel zitten en zeggen dingen die gij ook zoudt kunnen zeggen. Daar kijk ik graag naar, naar zo’n toneel…”

Een hartelijk applaus voor Oom Wanja en Willighe Vanckenis en Leren Ondernemen.”

Voor het Fiere Margrietjuweel

“Het kan gewoon niet anders… Jerry Olbrechts beoefent het “toneelspelen” met een enorme passie. Alleen dan kan je immers een prestatie leveren zoals hij er een weggeeft in de rol van Ivan of Oom Wanja. Eigenlijk komt men bij deze voorstelling ogen te kort: één paar voortdurend op hem gericht om toch maar geen fractie van zijn wonderlijke mimiek te missen, want dat zou doodzonde zijn, en één paar voor de rest van de cast die over de scène evolueert en die hij ook heeft gestuurd, gekneed en geleid.

Zonder ogenschijnlijke moeite speelt hij in zijn rol afwisselend een rustige Oom Wanja, een ontroerend vriendelijke, een verleidelijke, een vaderlijke, een woedende, een razende en een haast waanzinnige. En steeds opnieuw met dezelfde bezieling, overtuiging en naturel.

Hij beschikt hierbij over een klare, heldere stem, beheerst volkomen een correcte dictie. Zelfs in overdrive blijft hij verstaanbaar. Hij verbaast voortdurend met onverwachte, soms zeer subtiele bewegingen die steeds verantwoord zijn.

Indien Jerry Olbrechts op één of andere fictieve toneeltransferlijst zou verschijnen, hoge bedragen zouden ongetwijfeld geboden worden door verenigingen die dergelijk talent ontberen.

Maar wij zijn er echter zeker van dat deze kleine acteur met het grote hart als een juweeltje het felst zal schitteren binnen het veilige nest van Leren Ondernemen en van Willighe Vanckenis, een groep naar zijn en ook een beetje naar ons hart.

Daarom een hartverwarmend applaus voor Jerry Olbrechts en Willighe Vanckenis en Leren Ondernemen.”

Willighe Vanckenis’ website leeft weer

Dankjewel Pieter – Welkom Peter

In 2006 stierf het communicatieapparaat van Willighe Vanckenis. Zowel de website als het ledenblaadje konden niet langer door de verantwoordelijken op de rails gehouden worden.

Aan het begin van 2009 is Willighe Vanckenis weer op het net!

Heel erg bedankt, Pieter Herroelen, voor het praktische concept van de site, en de creatieve vormgeving bij de promotie van onze producties. Peter Ariën neemt de taak van webmaster nu over, met als speerpunt de online-omkadering van Oom Wanja.

 

December 2008

Leren Ondernemen: prijs voor sociaal-cultureel werk

Provincie geeft Leren Ondernemen jaarlijkse prijs voor sociaal-artistiek werk

De provincie Vlaams-Brabant waardeert onze partner Leren Ondernemen voor 10 jaar theater maken met mensen in armoede. Proficiat! Willighe Vanckenis is fier dat ze met Twelfth Night mee het sluitsteentje van die periode mocht vormen. Met Oom Wanja starten we hopelijk samen een nieuwe, vruchtbare samenwerking.

 

Onze producties

Het obscure verleden van Willighe Vanckenis wordt volledig blootgelegd in het archief. De foto's van al onze vorige producties liggen er voor het grijpen.

 

December 2008
Provincie geeft Leren Ondernemen jaarlijkse prijs voor sociaal-cultureel werk

De provincie Vlaams-Brabant waardeert Leren Ondernemen voor 10 jaar theater maken met mensen in armoede. Proficiat! Willighe Vanckenis is fier dat ze met Twelfth Night mee het sluitsteentje van die periode mocht vormen. Met Oom Wanja starten we hopelijk samen een nieuwe, vruchtbare samenwerking.

Mei 2008
Twee theaternominaties van de stad Leuven én een nieuwe raad

Willighe Vanckenis heeft zijn werking en statuten geüpdatet. De voornaamste verschuiving is allicht de heldere keuze voor een “losvast” gezelschap. Open voor iedereen en voor elk initiatief.
De “raad” – de stuurgroep die de initiatieven plant en coördineert – is vernieuwd. Kim Bastaits en Jerry Olbrechts zijn ouwe getrouwen. Welkom Lie Hellemans, Inne Van Engeland en Ronny Behiels!

Terwijl Willighe Vanckenis zich verjongt wordt ze ook gelauwerd! Twee theaternominaties van de stad vielen ons ten deel: voor de Euripidesprijs (beste productie) én voor het Fiere Margriet-juweel (beste acteerprestatie).

Hier is het juryverslag voor de Euripidesprijs – we werden genomineerd met twee andere producties.

“Dit is ongetwijfeld een grote verrassing voor het grootste deel van het publiek. Niet voor hen die deze productie hebben gezien.
De samenwerking van de kleine toneelgroep Willighe Vanckenis en de bonte bende van Leren Ondernemen heeft voor een soort kruisbestuiving gezorgd waarvan de bevruchting wonderwel is gelukt.
Regie, concept, bewerking en scenografie waren in handen van Jerry Olbrechts. Hij toverde “Driekoningenavond” van Shakespeare om tot een spetterend geheel. Een schitterend functioneel decor, prachtige muziek en live zang, subtiele belichting en wondermooie kledij maakten het geheel af. Jerry had ook veel aandacht voor acteursbegeleiding. Misschien had niet iedereen evenveel klasse of intrinsiek talent, maar iedereen gaf zich voor 100 % en met een niet aflatend enthousiasme. Een dikke proficiat voor Jerry, die we straks als acteur nog even bewieroken, maar ook voor Emilie Rademakers als Viola en/of Cesario en Hilke Swings als Maria. Niet alleen als actrices maar ook als zangeressen waren zij zeer goed. De concentratie, de inzet en het enthousiasme spatte als het ware letterlijk van alle acteurs en actrices af. Daarbij werd moeiteloos overgeschakeld van het Algemeen Nederlands naar het Engels, tot zelfs naar een vleugje sympathiek Antwerps, afhankelijk van het personage.
Het zeer kleine speelvlak met de spelers letterlijk op de schoot van het publiek had nadelen wat betreft zichtbaarheid en comfort van het publiek. Het had ook voordelen: het publiek zat er middenin, het zag de mimiek van de spelers, het kon hen zien, voelen, aanraken, ja, zelfs ruiken.
We zouden dit een verfrissende bewerking van Shakespeare willen noemen maar omdat het toch ongeveer 35° was in het zaaltje zullen we het houden bij een hartverwarmende voorstelling. Een warm applaus voor “Twelfth Night” en Willighe Vanckenis en Leren Ondernemen.”

En er was nog een nominatie.
“Een regisseur die zelf een hoofdrol speelt. Dat kan toch niet, dat mag toch niet. Dat zeggen de kenners. Welnu, beste mensen: het kan wel. Dat heeft Jerry hier bewezen met zijn eigen Shakespearebewerking.
Hij speelde een prachtige Malvolio. De evolutie die dit personage doormaakt is ronduit schitterend. Van een extreme puritein, van een omhooggevallen opportunist tot een man die letterlijk en figuurlijk in zijn blootje wordt gezet. Hij speelde een gamma van gevoelens: haast waanzinnig arrogant, gek van liefde voor zijn meesteres, dol van woede wanneer hij merkt dat hij door zijn omgeving te grazen wordt genomen.
Mimisch is hij bijzonder sterk waarbij zijn expressieve ogen hem hier zeer goed van pas komen. Hij is ook zeer beweeglijk. Zijn samenspel met de anderen is voortreffelijk: hij laat hen toe om op een hoger niveau te acteren. Hij is een voorbeeld voor zijn medespelers, hij zet de bakens uit en het is duidelijk dat zij zich allen aan hem optrekken.
Daarenboven heeft hij een sterke taalbeheersing, een mooi stemtimbre, zuivere articulatie en een beheerst taalvolume.”

2007 – 2008: Twelfth Night
In zee met Leren Ondernemen

Seizoen 2007-2008 werd gevuld door een intense samenwerking met Leren Ondernemen. In het archief bevinden zich een “informatiemap” en foto’s van onze versie van Shakespeares Twelfth Night.
De samenwerking was niet altijd makkelijk: rollen werden verschoven, en het regieconcept werd voortdurend bijgestuurd. Toch is Willighe Vanckenis erg dankbaar dat zoveel creatieve en praktische handen bijdroegen tot de (letterlijk) warme productie die Twelfth Night is geworden.

Sabatseizoen 2006 – 2007
Regisseur Jerry Olbrechts zat niet stil

In het theaterseizoen 2006-2007 vierde Willighe Vanckenis haar vijfjarig bestaan met een sabbatical.
Regisseur Jerry Olbrechts bleef plakken in het theaterzaaltje van Leren Ondernemen, waar gerepeteerd werd voor Reigen. Hij speelde “de man” in een productie van Altamira, de cultuurwerking van Leren Ondernemen: onder regie van Reinhilde Decleir werd “Den trouw” opgevoerd – een bewerking van Bertold Brechts Burgermans Bruiloft.
Het contact met de gevarieerde bende van Leren Ondernemen leidde in het voorjaar van 2007 tot een reeks workshops, waarin hij mensen van Leren Ondernemen begeleidde in het theatraal verwoorden van brede gevoelens. Er volgde een publiek toonmoment in april.
En hier werden de kiemen gesmeed voor een samenwerking tussen Willighe Vanckenis en Leren Ondernemen.

Mei 2006
Who the f… is Tinne Grolus?
Reigen hoog gewaardeerd door jury Fiere Margriet-juweel

Al vinden velen de weg niet naar onze voorstellingen, toch blijkt dat bevoordeelde theaterkijkers ons erg waarderen. Op 10 juni waren Kim Bastaits, Jerry Olbrechts, Bruno Struys, Pieterjan Moeys en de gevierde Tinne Grolus op de uitreiking van het Fiere Margrietjuweel en de Euripidesprijs. Jaarlijks worden deze theaterprijzen uitgereikt door Leuven. De eerste voor de beste acteerprestatie, de tweede voor de beste productie. Verschillende felicitaties bereikten ons al voor onze eigen Tinne Grolus, die voor het Margrietjuweel genomineerd was. Ze won hem niet, maar we konden wél luisteren naar de beweegredenen van de jury. Met wat angst in het hart wachtten we de evaluatie af: die was voor sommige Leuvense producties vrij scherp negatief, al was het volgens de jury een goed jaar geweest!
Hier volgt wat ze vertelde over onze REIGEN van Arthur Schnitzler.
“In “Reigen” laat de auteur de dodendans der liefde spelen… Zij zijn met elkaar verbonden door de spanning van het overspel en de overgave aan de lust…
We kunnen maar hopen dat u onze dans op het slappe koord zult begrijpen, herkennen en vergeven. Zo schrijven de acteurs over zichzelf…
Wij doen dat liefdevol, want Willighe Vanckenis bracht een merkwaardige voorstelling. Was het in scène zetten van sommige taferelen niet altijd even logisch, dan was het gebruik van licht, rekwisieten, het samenspel en de bezetting van het speelvlak dat zeer zeker wel! Een sober functioneel decor zorgde daarenboven voor een ideale omlijsting.
En dan waren er nog de acteerprestaties: over Tinne Grolus als genomineerde voor het Margrietjuweel vertellen we verder meer. Jerry Olbrechts moet nauwelijks onderdoen voor zijn tegenspeelster. Hij ook heeft een zeer goede taal en een prachtige mimiek. Geholpen door een stevige regie zou hij ongetwijfeld tot meer afwisseling in zijn rol zijn gekomen. En ook Kathy Sempels mag verdiend delen in de lof en zeker niet alleen voor de durf die zij aan de dag legde haar rol voor het voetlicht te brengen.
Een dikke proficiat voor deze groep die een niet zo evident stuk best verteerbaar op de scène brengt!

En dit wou ze kwijt over Tinne Grolus.
“De eerste genomineerde is Tinne Grolus voor haar rollen “echtgenote” en “actrice” in “Reigen” van Arthur Schnitzler bij Willighe Vanckenis onder artistieke begeleiding van Kim Bastaits.
Velen zullen de wenkbrauwen fronsen bij het horen van “Willighe Vanckenis”. Het is een groep waarvan de kiemen gelegd zijn in 2001 maar die pas vorig jaar de eerste keer op onze Leuvense podia verscheen. Met eigenzinnige producties, producties met een risico, met heel veel enthousiasme en inzet.
Nog meer mensen zullen de schouders ophalen bij de naam Tinne Grolus.
“Who the f… ?”Inderdaad. En we moeten toegeven: ook de jury was verrast door haar eerste optreden in zaal Malpertuis. Ze heeft ons hart veroverd.
Waar zij in het begin van het stuk letterlijk en figuurlijk nogal op de achtergrond blijft, komt zij nadien meer en meer naar voren en laat zij haar grote acteertalent zien. Zij straalt klasse uit, métier en zelfzekerheid. Ze heeft enorme présence. Ze heeft een zeer goede taal, een sobere mimiek en een sobere speelstijl: beheerst maar efficiënt. Dit valt het meest op in haar rol van “actrice”.
Het is vanzelfsprekend dat zij zeer goed geholpen wordt door haar tegenspeler Jerry Olbrechts die zelf ook een zeer goede prestatie levert en waarmee zij een duo vormt dat gensters laat zien.
Hoe dan ook, Tinne Grolus is voor ons één van de ontdekkingen van dit toneelseizoen en we kunnen alleen maar hopen dat alle toneelliefhebbers in de toekomst deze groep en deze actrice zullen leren kennen.
Een welverdiend applaus voor Tinne Grolus en Willighe Vanckenis.”
En de hele zaal klapte.